Van jongs af aan wilde ik juf worden. In 1986 heb ik mijn diploma gehaald, aan de Pedagogische Academie in Den Haag. Wat heerlijk om te werken als juf op een basisschool. Lesgeven, knutselen, muziek maken, verkleden, lachen, praten en zingen met mijn leerlingen. Kortom genieten😅
Natuurlijk was het ook hard werken, was het best vaak zwaar. Als ik thuiskwam was ik nog niet klaar, was ik bezig met voorbereidingen voor de volgende lessen, gesprekken voeren, cursussen volgen (O.a. over Autisme en Hoogbegaafdheid). Ik speelde ook mee in het schoolorkest, op piano en gitaar🎹🎸
Naast mijn gezin en mijn werk, hadden mijn hobby’s een belangrijke plaats in mijn leven. Ik speelde niet alleen piano op school, ik deed dit ook in mijn kerk.
En mijn kookhobby bleef niet alleen beperkt tot koken voor mijn gezin, familie en vrienden, ik gaf ook kookworkshops en verzorgde hapjes voor feesten👩🍳
Altijd bezig, altijd actief en heel erg genieten!!
Totdat.........
Tot januari 2017......tijdens een vakantie in Frankrijk. Toen kreeg ik plotseling zichtverlies in mijn linkeroog. Mijn zicht was op slag wazig.
Na een heleboel onderzoeken en medicijnen bleek ik een chronische netvliesontsteking te hebben, Uveïtis, waardoor ik blijvend 70% zicht kwijt was geraakt in mijn linkeroog.
Met nog 30% zicht in mijn linkeroog, extreme gevoeligheid voor fel licht😎 niet goed meer kunnen lezen, erge vermoeidheid enz. lukte het niet meer om les te geven. Op dat moment had ik een klas van 30 leerlingen. Ook na 2 jaar lang een Re-integratie traject en een 2e spoortraject bleek alles té belastend te zijn. Tot mijn grote verdriet moest ik afscheid nemen van mijn geliefde baan als juf.
Ook het geven van kookworkshops, hapjescatering verzorgen en muziek maken was niet meer haalbaar, té belastend voor mijn ogen, voor mijn lijf, mijn energieniveau.
Alles wat ik leuk vond stopte plotseling😢
WAT NU?
Er moest eerst weer rust in mijn oog komen😎 En ik moest mijn nieuwe situatie accepteren, loslaten wat niet meer lukte en vooruitkijken. Dat ging niet van de ene op de andere dag. Dit ging, en gaat soms nog steeds, met vallen en opstaan.
Gelukkig word ik gesteund door mijn lieve familie😍 mijn geloof🙏 mijn vrienden en het UWV.
Het UWV heeft mij de ruimte gegeven om eerst tot rust te komen. Daarna kreeg ik een coach om ZZP-er te worden. Zij gaven mij de mogelijkheid om van mijn kookhobby mijn werk te maken👩🍳 Hierbij rekening houdend met de rustmomenten, die ik elke dag nodig heb.
Het is op dit moment (oktober 2020) nog niet gelukt weer kookworkshops en hapjescateringen te verzorgen. Wél kan ik nu werken aan deze website😅 Ik wil graag mensen inspireren met mijn culinaire blogs en recepten.
Mijn positieve levenshouding helpt mij in dit hele traject!! Ondanks lichamelijke tegenslagen geniet ik van wat ik nog wél kan💪
Mijn motto: Ik geniet van wat ik nog wél kan😎💪
Reactie plaatsen
Reacties